Evinizin en minik üyesi...

Minik mucizeniz nihayet evinize geldi....hoşgeldi :))

Şimdi herşey daha karmaşık değil mi?

Eski sakin eviniz şimdi daha kalabalık çünkü dedeler, anneanneler,babaanneler, amcalar, halalar, teyzeler, dayılar...herkes miniği görmeye geliyor...veeeee sizi izlemeye ;)

Büyükanneler; "öyle tutulur mu o bebek kızım! ver bana bakayım tutamazsın şimdi sen onu!"  cümlesiyle başlarlar..... her itirazınıza rağmen hep haklı çıkacaklardır, bunu da söylemek zorundayım  :))) 

Dedeler; halen şaşkın ve yorgun olduklarından, genelde sakince köşede oturur bu miniğin kendi torunları olup olmadığını sindirmeye çalışırlar...etrafı izleyip büyükanneleri sakinleştirmek onlara düşer...

Dayılar ve amcalar; ellerinde taraftar tulumlarıyla  bekleyen izleyici grubudur...

Hala ve teyzeler; görümce ve baldız sıfatlarından sonra hala ve teyze sıfatlarının da eklenmesiyle daha bir karmaşa yaşayan gruptur ki, kendi çocukları varsa işiniz daha zor diyebilirim ;) onlar da büyükanneler gibi her konuyu bilirler :))

İşin şaka kısmı bir yana,  hepsi de bebeğinizi ve sizi çok seviyorlar... onlar olmasa işiniz çok zor olurdu.........diyerek gönüllerini almış olalım ;)

İlk bebeğine sahip olan anne babalar, hayatlarında aniden olan bu değişikliklere uyum sağlamakta zorlanacaklardır...

 Uyku düzeniniz, yemek yeme alışkanlıklarınız, biyolojik saatiniz, öncelikleriniz, hobileriniz,  bir süreliğine tamamen değişecek...ama korkmayın...bebeğiniz zamanla sizin yaşamınızın içine dahil olmaya başlayacak...önemli aksaklıklar dışında eski alışkanlıklarınıza geri dönmeye başlayacaksınız...

"Bebeğinizi kendi yaşantınızın içine dahil edebilmek"  biraz bu cümle üzerinde durmak isterim....özellikle zamane ailelerinde çocukerkil aile yapısına doğru bir gidiş gözlenmekte...ancak bunun da sınırını çizmek gerekir ki anne babanın da  bireysel özgürlükleri korunabilsin ve herşeyden önce "çift" olduklarını unutmasınlar...bebeğinizin temel ihtiyaçları rutine girdikten ve  birbirinize alışma süreciniz tamamlandıktan sonra sosyal aktivitelerinize mümkün olduğunca bebeğinizi de dahil edin...bebeğiniz var diye arkadaşlarınızla görüşmeyi ihmal etmeyin, gezmelerden uzak kalmayın, eğitiminize ara verseniz bile mutlaka devam edin...önceliğiniz tabi ki bebeğiniz ve onun sağlığı olmalı ancak bu öncelik sizin hayatınızı ele geçirmeye başladıysa durup bir düşünün...

Şimdiiiii gelelim sorulara...

İlk ve en büyük soruyla başlamak isterim "bebeğimi doyurabiliyor muyum?" 

Bir anne için öyle haklı ve içgüdüsel bir sorudur ki bu..

Çünkü anne bebeğini beslemek ister, ona yetebilmek ister, kendini birinci derecede sorumlu hisseder...öyledir de zaten...

Emzirmek anne ve bebek için çok önemli bir konudur...annenin hem ruhsal hem fiziksel açıdan emzirmeye hazırlanmasına gebeliğin 5. ve 6. aylarından itibaren başlanmalıdır. Herhangi bir sağlık problemi yoksa anne bebeğini sabırla emzirmelidir. 

Emzirme sırasında anne ve bebek birbirine çok yakındır...Bebeğin temel güven duygusu desteklenir, annenin ise annelik doyumu sağlanır...Emzirme için sakin ve stresten uzak bir ortam sağlanması emzirmenin kalitesini artırır...Yapılan son bilimsel çalışmalar en az  24 aya kadar bebeklerin emzirilmesi konusunda hem fikirdir...

Şimdi "bebeğimi doyurabiliyor muyum"  sorusuna geri dönersek, bebeğiniz huzurlu uyuyorsa, boy-kilo artışı normalse, size bakıyor ve gülümsüyorsa...bence herşey yolunda! 

Yeme problemlerine tekrar ara sıra dönüş yaparız olur mu?

İkinci sorumuz "neden geceleri uyanıyor"

Cevap çok basit çünkü biyolojik saati yok, çünkü geceyi gündüzü ayıramıyor, çünkü acıkıyor, çünkü dünyaya alışmaya çalışıyor.....panik yok yani :)))

Üçüncü soru da biraz beklesin....bugün fazla konuştum....

Sevgiyle.....